بیش از هشتاد درصد مساحت كشور را عرصه هاي منابع طبيعي از قبيل جنگل ، مرتع و بيابان تشكيل مي دهد و بيش از يك ميليون خانوار بطور مستقيم بهره برداران از اين منابع خدادادي هستند كه ساليان دراز ضمن استفاده اقتصادي ، خصوصاً در مقوله تعليف دام ، نسبت به حفظ و احياء با دانش بومي اقدام مي نمودند . افزايش جمعيت و به تبع آن نياز روز افزون به فرآورده هاي دامي و گسترش دانش بهره برداري از ساير توليدات منابع طبيعي و گسترش اراضي شهري و كشاورزي در مراتع و جنگل ها باعث گرديد كه بيش از توان توليدي عرصه هاي منابع طبيعي ، بهره برداري از آن صورت گيرد . خصوصاً اينكه طي سال هاي حاكميت دولت بر اراضي ملي شكاف عميقي بين اطلاعات و دانش بهره برداران با اطلاعات و يافته هاي روز تحقيقاتي كه عرصه مورد عمل آن در دست بهره برداران مي باشد ، ايجاد گرديده است تا جائي كه با وجود تلاش هاي وسيع و زحمات فراوان و اجراي طرحهاي عمراني بسيار ، متاسفانه روند تخريب در عرصه هاي منابع طبيعي ادامه داشته و بگونه اي است كه مي توان گفت بستر توليد ( زمين ، خاك ، آب ) و حيات انسان ها در معرض خطر جدي قرار گرفته است . اكنون سياست اعمال مديريت پايدار با تكيه بر افراد ساكن در عرصه و افزايش دانش و آگاهي آنان بر مديريت اجتماعي و محلي در دستور كار سازمان ها و جوامع بين المللي قرار گرفته است و در اين راستا قوانين و مقررات مصوب مجلس شوراي اسلامي ، شوراي تشخيص مصلحت نظام و فرامين مقام معظم رهبري در خصوص حفاظت از منابع طبيعي و فرهنگ سازي مويد حساسيت امر بوده كه بايستي با دقت و سرعت نسبت به جلوگيري از پيامدهاي تخريب منابع طبيعي و گسترش فرهنگ منابع طبيعي در بين آحاد ملت و احياء اراضي تخريب شده اقدام نمود . طرح حاضر با استفاده از تجربه قبلی استفاده از همیاران طبیعت كه در برگيرنده اعضاء شوراي اسلامي روستا ، دهياران ، بسيجيان محلي ، معلمان ، دانش آموزان ، دانشجويان ، مجريان – بهره برداران ،فارغ التحصيلان و كليه دوست داران طبيعت و منابع طبيعي است ، تهيه و ارائه گرديده تا ضمن بهره گيري از مشاركت مردمي در حفاظت و احياء منابع طبيعي بتوان عملاً از راه كارهاي پيشگيرانه از طريق آموزش و فرهنگ سازي و جلب مشاركت مردم از پتانسيل ها و ظرفيت هاي موجود استفاده نمود .